miércoles, 16 de diciembre de 2009

La gran pipa


Vestido de gabardina, con sombrero marrón y una pipa, también marrón, colgando de su boca. Su mano derecha le ayuda a resolver los casos más díficiles que sólo Poirot (detective de Agatha Christie) podría resolver también. Y esos niñatos escurridizos, que le dan pistas claves para conocer la verdad. Se trata de Sherlock Holmes, Watson y Los Irregulares de Baker Street (a quienes Gerry Rafferty les dedicó una canción magnífica). Sherlock Holmes se ha convertido en un icono popular para todos los fans de las novelas policíacas. Ahora, vuelve para marcar 2010. Yo, en cambio, me voy para meterme de lleno en "Estudio en escarlata".

domingo, 6 de diciembre de 2009

Walt Disney

Mickey, Minnie, Donald, Goofy, Daisy, Pluto... Todos los personajes del aclamado Walt Disney se reúnen para adornar el árbol de Navidad. Porque algo tan maravilloso como es esta época de fiestas, hay que vivirlas en familia. Juntos. Si, tengo espíritu navideño. Respecto a Disney, siempre me ha gustado y siempre me gustará. Llevar los clásicos cuentos al cine es una maravillosa idea. Desde Blancanieves y los siete Enanitos hasta la próxima Tiana y el Sapo. Y la música de todas las películas nos acompaña durante toda la vida sin soltarnos nunca. ¿Quién no ha llorado alguna vez con Bambi? ¿Quién no ha querido vivir una historia de amor como la de La Cenicienta? ¿Quién no ha querido vivir "bajo el mar" con La Sirenita? ¿Quién no descubrió que la belleza está en el interior con La Bella y La Bestia? ¿Y quién no quiso tener un león en casa después de ver El Rey León? Nadie. Todas estas películas (y más) han formado parte de nuestra vida, aun que algunos adultos cascarrabias no quieran admitirlo. Siempre nos quedará Walt Disney.


Libro, perro viejo.


Son páginas llenas de palabras que, todas ellas, quieren decir algo. Quieren contarle al mundo su propia historia. Todas completamente nuevas. Viejos polvorientos llenos de sabiduría. Lectores sentados al lado del cálido fuego en un sofá con una taza de chocolate caliente en Navidad. Son páginas y páginas de sabiduría en las que cada uno interpreta el texto como quiera. Pero siempre, con originalidad. La biblioteca, lugar donde cada uno se reunirá consigo mismo en el estante que a él más le guste. Desde las aventuras de Julio Verne hasta la mayor intriga de la mano de Agatha Christie pasando por la fantasía de C.S.Lewis y los romances de Shakespeare. Romeo y Julieta, La vuelta al mundo en 80 días, Las Crónicas de Narnia, Asesinato en el Orient Express. Tampoco quiero olvidar a Carlos Ruíz Zafón y su inolvidable Marina con un final que corta la respiración. No, no estoy haciendo publicidad de editoriales. Estoy leyendo.

sábado, 5 de diciembre de 2009

Frío frío


El gato perdió sus botas,
Pérez ya no tiene dientes,
Papá Noel no va en trineo
Ni Sus Majestades en camello.

El viaje se va acabando
y la estrella se va apagando.
Escribo cuentos inacabados
al llegar fin de año.

Mira como hiela esta Navidad
con su blanca nieve,
suave cual algodón.
Fría canción.

El árbol no tiene piñas.
Los regalos pierden los lazos.
El buey y la mula
emigraron a París
mientras le cantan para dormir.

El polvo se vuelve hada
y la nieve cae esta mañana.
El Sol sale por el este.
En esta mañana de Diciembre,
en la que me gusta madrugar...

Mira como hiela esta Navidad
con su blanca nieve,
suave cual algodón.
Fría canción.

El gato anda descalzo,
el ratón necesita dentadura.
Mientras Papá Noel busca renos,
Sus Majestades buscan sus camellos.

Mira como hiela esta Navidad,
con su blanca nieve,
suave cual algodón.
Fría canción.


Perdona, Candela...

jueves, 5 de noviembre de 2009

Otoño


El otoño se abre paso lentamente pero seguro. Las castañas ya salen del fuego, los chocolates calientes ya tienen churros y los abrigos ya tienen a quien abrigar.
Las hojas caídas de los árboles dibujan paisajes nunca vistos, siempre nuevos. Rojo, marrón, amarillo y verde.

El saxofón adorna nuestros paseos por el mediterráneo. El acordeón alumbra nuestro pequeño pasadizo y el violín lo acompaña con su parasol.

jueves, 1 de octubre de 2009

Sol y Luna

EXCURSIÓN A ILLA DE AROUSA, ATARDECER

Había dos sillones al fondo tapizados en verde, donde se sentaba mi abuelo a silbar y a tocar percusión en los brazos de éstos, que eran de madera. La mesa del medio era redonda como el Sol y la Luna, rodeada por cuatro sillas, si la memoria no me falla, y otras dos al lado de la pared. En esa mesa se sentaban mi abuela y su madre, mi bisabuela, a jugar al parchís, siempre que no se uniera alguien más.

martes, 15 de septiembre de 2009

Mientras tanto


Cuando las nubes den paso a las estrellas,
comenzaré a cocinar esta canción a fuego lento.
Cuando el Sol se abra paso entre la niebla,
comenzaré a crear música acorde con la letra.
Cuando empiece a hervir,
yo ya habré acabado de escribir.

Y no me doy cuenta,
de que la leche se sale del cazo.
Que la lluvia cae despacio,
que necesito cambiar mi cuarto de estar.

Y no me doy cuenta,
de que la leche se desborda,
que la lluvia inunda.
Y que mi rincón ya no es azul.

Mientras la lluvia cae sobre mi ventana,
en una tarde completamente extraña.
Del mes de abril.
Quiero sentarme a escribir,
a tocar la guitarra,
mientras silba la olla express.

Y no me doy cuenta,
de que la leche se sale del cazo.
Que la lluvia cae despacio,
que necesito cambiar mi cuarto de estar.

Y no me doy cuenta,
de que la leche se desborda,
que la lluvia inunda.
Y que mi rincón ya no es azul.

domingo, 13 de septiembre de 2009

La llave


Cada palabra,
cada silencio,
cada grito.
Cada abrazo,
cada beso,
cada cariño.
Cada saludo,
cada que tal,
cada despedida.

Se guardará,
en el baúl,
de tu habitación,
y ahí estará.
Se guardará
en el baúl
de tu habitación
Y ahí estará.

Cada ducha eterna,
cada grito, sal ya.
Cada baile,
cada vuelta,
cada canción.
Cada detalle,
cada alegría,
cada lágrima.

Se guardará
en el baúl
de tu habitación
Y ahí estará.

Se guardará
en el baúl
de tu habitación
Y ahí estará.

Se guardará
en el baúl
de tu habitación
Y ahí estará.

domingo, 30 de agosto de 2009

Vacacións do personal

Na mentres, espero...
Os últimos días, concretamente dende o vinte e cinco de xullo deste ano, os comentaristas do meu bló, se previo aviso, tomaron unhas vacacións. Será folga? Será vagancia? Ou será que andan de vacacións sen o meu consentimento? Isto non se pode consentir! E logo, cando voume rir eu cos comentarios de condado? Cando vou a gozar dos de Candela? Mañá. se Deus quere, e se non tamén, vou presentar unha folla de reclamación. Menudo servizo público!

sábado, 22 de agosto de 2009

Guerra de santos.


"Que lo que una el hombre no lo separe ni Dios".

GUERRA DE SANTOS narra las difíciles situaciones que viven dos familias ferreiroanas (de Ferreiroini, Sicilia) en el 1986. El asesinato de uno de los miembros de la familia San Pietro lleva a una guerra entre las dos familias. La Mamma tendrá que desenterrar y enfrentarse a su pasado con Don Corleone. Mientras tanto, Ornella San Pietro y Silvio Il Busconi intentarán mantener a flote su amor después de su trágica boda. Cicciolina y Francesco San Marco, hijos de La Mamma, serán una parte vital de la película además de una de las aportaciones cómicas.

sábado, 1 de agosto de 2009

Viaje


Estoy preparando un viaje
a la tierra de las nubes.
Donde a veces sale un poco el Sol,
entre cientos de querubes.

Allí se pueden ver las estrellas en la noche.
Se pueden contemplar sin más.
Allí se pueden ver las estrellas en la noche.
Y llueven luces sin cesar.

El cielo es azul
y las nubes son blancas.
Por el bosque te pierdes,
si mucho andas.

En lo alto de la montaña,
el aire es limpio y puro.
Oh, en lo alto de la montaña,
eso ten lo por seguro.

Estoy preparando un viaje
a la tierra de las nubes.
Donde a veces sale un poco el Sol,
entre cientos de querubes.

sábado, 25 de julio de 2009

Sobre el arcoiris


En algún lugar del mundo
perdí la cabeza durante un segundo
al mirar el cielo azul.
Perdí todo el día y gané la vida.

El aire es distinto de como yo lo conocía.
Cada paso que doy se vuelve luz
que resplandece al son de un blues.

Mientras suena "sobre el arco iris".
_________________________
Somewhere over the rainbow
Way up high,
There's a land that
I heard ofOnce in a lullaby.
Somewhere over the rainbow
Skies are blue,
And the dreams that you dare to dream
Really do come true.
Someday I'll wish upon a star
And wake up where the clouds are far
Behind me.
Where troubles melt like lemon drops
Away above the chimney tops
That's where you'll find me.
Somewhere over the rainbow
Bluebirds fly.
Birds fly over the rainbow.
Why then, oh why can't I?
If happy little bluebirds fly
Beyond the rainbow
Why, oh why can't I?

lunes, 20 de julio de 2009

Carolina

Uno de los muchos vídeos cómicos del viaje. Directo para tomas falsas.

Ciao Ciao


Cada uno en su compartimento del coche 32, en Gran Clase. "A las nueve se abren las camas", avisan por megafonía. Y ahí comienza un viaje de catorce días de duración. Nadie sabía lo que nos iba a deparar el destino, pero una cosa estaba clara: esperábamos risas a granel.

Hace mucho tiempo que no cogía mi cama tan a gusto como cuando llegué de vuelta del viaje. Hicimos quinientos diecinueve vídeos y creo que rozamos las dos mil fotos. Ahora solo queda montar la película, dado que el material ya está hecho.

La banda sonora está compuesta por 21 canciones, cada una expresa un momento del día. Desde el famoso "Volare" hasta el "Ciao Ciao" de Pétula Clark, pasando por clásicos como "The Girl From Ipanema" de Frank Sinatra y "Parole Parole" de Dalida.

Dos semanas, ni un día más, ni un día menos.

sábado, 4 de julio de 2009

Me llamo Simba - Epílogo, Capítulo 10: Un nuevo comienzo


Yo vivía feliz, y aún a día de hoy lo soy. Bella no me ha abandonado nunca. Se casó con su novio Pedro, que también me quiere mucho. Ahora tienen una niña pequeña llamada Alicia. Aunque tiene dos años, es un cielo. Hace poco aprendió a andar, así que, a veces, se apoya en mí para poder ponerse de pie, pero ya estoy acostumbrado...

Hace tres años, cuando Bella aún iba en silla de ruedas, estábamos caminando por la acera , al lado de la playa, y yo, sin darme cuenta, tiraba demasiado y ella no podía agarrarme. Un día se puso a llorar y, sin yo poder evitarlo, se levantó. Se agarró a una barandilla que había a su lado, pero el resto de su cuerpo pesaba demasiado y se derrumbó en el suelo.

Un policía se acercó a auxiliarla, pero ella le ignoró e intentó volver a levantarse. Daba pequeños pasos agarrada de la barandilla, pero no podía andar del todo. El policía se ofreció a llevarla a su casa y, un año después, Bella se casó con él y ya puede andar.

Pedro es una de las mejores personas que he conocido: se preocupa muchísimo por Bella y Alicia. Y a mí también me mima un montón, aunque a veces me tenga que reñir por algo que haya hecho mal.

Nunca pensé que podría conocer a unas personas tan buenas. En un momento de mi vida, llegué a odiar a los humanos. Pensaba que no sabía por qué tienen sentimientos, si total no sienten nada. Pero me equivocaba. Como en todo el reino animal, hay seres buenos y otros no tanto. Ahora creo que el destino de uno se puede cambiar. Y el mío, aún acaba de empezar.

viernes, 3 de julio de 2009

E il fico prosciugato (La higuera se secó versión 2009)


E il fico prosciugato. È la radice fuori. Se mia moglie non mi vuole a camminare a causa di ubriachezza.
E il fico prosciugato. E per i fichi secchi. Non sono più in casa mia malati dei miei amici.
Oh, che parete superiore. E l'amore così piccolo. Io vado a chiamare un muratore, chiedo un muratore. Per amore di suo fratello? Per ottenere che un po'.

martes, 30 de junio de 2009

Me llamo Simba - Capítulo 9: Final feliz

En la foto, el recién llegado: Zipi


Otro día más, iba vagabundeando por la ciudad, en busca de Bella. Cada vez que huelo un perfume, que se parezca un poco al suyo, voy corriendo en esa dirección. El viento transporta olores muy agradables, como el suyo.

Después de estar recorriendo las calles, la olí. El olor venía de una casa antigua, bastante bien cuidada. Me acerqué a ella y, sin ser consciente de ello, empecé a ladrar y a dar golpes con la pata a la puerta. Hasta que de pronto, se abrió.

Ahí estaba. Su olor. Su pelo. Era ella. Pero estaba sentada en una silla de ruedas. Me daba igual, solo quería estar con ella. De repente, empezó a llorar, y yo con ella. Me cogió en sus brazos y me agarró muy fuerte. Esta vez no estaba dispuesto a dejarla ir, y me daba la impresión de que ella tampoco. Cerró la puerta y nos fuimos a su salón. Era precioso. La televisión estaba encendida y me fui corriendo a verla. Estaba viendo una película. Se acercó a mí y me dijo:

- ¿Te gusta? Se llama 101 dálmatas. Ahora la vas a poder ver conmigo siempre. ¿Quieres quedarte conmigo?

Gire la cabeza para poder verla bien y lo único que hice fue dar un ladrido de afirmación.

En ese instante me volvió a coger en sus brazos y me posó sobre sus piernas. Y no me dejó irme nunca más.

En la foto, el hermano de Zipi: Zape.

FOTOGRAFÍAS: Os Palleiros

martes, 23 de junio de 2009

Noite de espíritus

Din por alí, que nesta noite máxica se comunícan o mundo do Alén (máis alá) có de máis acá. "Na Noite de San Xoán meigas e bruxas fuxirán". Entón, é hora de espantar ós malos espíritos.
O día máis longo e a noite máis curta. É a festa que marca o inicio do solsticio de verán. Nesta noite todo tería que ser perfecto. E, de momento, está sendo un día moi bo. Os gatos van polos tellados, os paxaros voan na noite de lúa negra e a xente pide desexos á fogueira.


Noite de espíritos,
que veñen e van.
Cada un coa súa manta.
atados sen máis.

Prisioneiros do tempo.
Temor á eternidade.
Cantantes da noite,
da noite de San Xoán.

Noite de lúa negra,
que alumea o ceo.
O ceo vermello.
Papel queimado,
de desexos cantados.
De desexos realizados.

Vinte espíritos van.
Voando sobre o ceo.
Gastando o seu tempo.
Na noite de San Xoán.

sábado, 20 de junio de 2009

Mira, ahí pone Coca-Cola




"Mira, ahí pone Coca-Cola. Ahí pone Zara..." Iba leyendo todos los carteles que mis ojos, por un momento perfectos, veían. Y es que un plástico lo puede arreglar todo. La chica que me atendió, muy amable, me enseñó a poner las lentillas muy rápidamente. Muchos dicen que soy un poco torpe con las manos, pero ayer se comieron sus palabras. Ahora, durante cuatro días veré bien sin necesidad de usar gafas. La mejor sensación es poder ver todo: a la derecha, a la izquierda, arriba y abajo. Aunque por la noche acabé con los ojos hechos polvo, la experiencia mereció la pena. Lo mejor de todo es que voy no voy a tener que preocuparme si es mi vista la que falla al ver la Torre de Pisa inclinada, o es ella la que está mal. Y tampoco me voy a tener que preocupar por el Sol. Se acerca un verano muy intenso. Empezando en A Noite de San Xoán con "Lucía".

sábado, 13 de junio de 2009

La ola


Camino hacia el infinito. Mis pasos se pierden en la arena. Las huellas que voy dejando detrás de mí, vuelan con el viento. Mientras escucho a Dalida con su "Parole, parole", entro en contacto con el agua y los pies saltán al compás de la música. Oigo los gritos de la gente, divirtiéndose, esquivando las olas. Me adentro en el agua y ya me cubre todas las piernas. Poco a poco, mi cuerpo se adapta a la temperatura del mar. En el horizonte, vislumbro una gran ola que se va formando poco a poco... intento escapar, pero la esta va devorando a su paso toda el agua, y a mi con ella. Y ya está. Estoy empapado. Mientras tanto, suena "Volare".

domingo, 7 de junio de 2009

Ciao!


Italia, cuna de romanos.


Después de haber aprendido unas pocas palabras en italiano con el libro que nos compramos el otro día Candela y yo en una mañana de lluvia, ya tenemos "biletos". Tenemos guías de todos los sitios a los que vamos a ir: Milán, Venecia, Florencia y Roma. Un viaje en tren por toda Italia, cuna de romanos. Dos semanas abordo del tren de la alegría por Europa. Y encima, con Candela, con Escararriba y con Sinistro. Lástima que Chosco no pueda venir. Pero a la vuelta, le vamos a atiborrar de su comida favorita: palitos de cordero.
Ahora que ya tengo arreglada la cámara de fotos, voy a fotografiar hasta los gatos de Roma, muy conocidos, por cierto. Estas semanas que quedan antes del viaje están siendo interminables. Pero, ahora que en dos semanas acaba el curso, podré celebrar mi cumpleaños, preparar todo para el viaje... ¡Viva el verano! Si es que se aprovechan muchísimo más los días de verano que los de clase. Dos semanas inolvidables. Tengo que ponerle un título a este viaje. Se aceptan propuestas. Mientras tanto, una clase de geografía.




Italia capital Roma. Limita al norte con Suiza, al sur con el mar Mediterráneo, al este con el mar Adriático y al oeste con el mar Mediterráneo y el Tirreno.


Milán, capital de la provincia de Milano y de la región de Lombardia. Esta no tiene playas, pero esta en la frontera con Suiza.


Venecia, la tierra del agua. Bañada por el mar Adriático. Capital de la región de Véneto. Sería perfecto tener un hotel en plena plaza de San Marcos.


Florencia, cuna del Renacimiento. Capital de la región de Toscana. Las playas están bañadas por el mar Mediterráneo.


Roma, capital de Italia. Bañada por el mar Tirreno. Disfruta de una pizza mientras buscas monedas en la Fontana di Trevi, la más ambiciosa de las fuentes barrocas de Roma.


Pisa, municipio de la región de Toscana. Conocida por la inclinada Torre de Pisa, en plena Piazza dei Miracoli, declarada Patrimonio de la Humanidad.


Candela, Escararriba, Sinistro...
¡Recordad los cuadernos!

Y si algo sale mal, siempre nos quedará París.

lunes, 1 de junio de 2009

Lo que vino después


Después de pescar con el marinero,
después de buscar mi camino, a la deriva.
Después de tanto tiempo, nos vemos las caras.
Y sonreímos al vernos y nos decimos: cuanto tiempo.

Después de la tormenta, vino la calma.
Después de tanto tiempo, todo cambia.
Podremos quedarnos sin ver, pero escucharemos.
Podremos viajar hasta Brasil. Y cantar.
Que todo el mundo escuche,
Lo que vino después.
Se juntaron 22 personas,
disfrutando de nuestro mundo.
Se juntaron y se preguntaron que quisieron ser.
Mientras una paloma volaba sobre sus cabezas.

La ilusión la perdimos con el fin de un año.
Y la recuperamos con la llegada de los magos.
Mientras poníamos el árbol de Navidad,
solo podíamos cantar.
Que todo el mundo escuche,
lo que vino después.

Volvamos libres sobre las hogueras de San Juan.
Y tantas cosas vendrán...
Que todo el mundo escuche,
lo que vino después.

Hoxe, 1 de Xuño de 2009, A Noite de San Xoán cumpre un ano de existencia. E o que vendrá...

jueves, 28 de mayo de 2009

Folque versión NY


Eu escoito a gaita, ó gaiteiro non.
Ai, que pena teño, aquí en Nueva York!

Teño tres meniños, non teño que lles dar.
Póñome a cantar, e a ensinarlles a bailar.

Eu o que quero é xamón, xamón curado.
Eu o que quero é xamón, xamón curado.
Queres unha ración?

jueves, 14 de mayo de 2009

A la deriva


Nada se pierde, solo se olvida.
Nada se acaba, solo es comienzo del final.
Pero mi mente vaga a la deriva, perdida.
Y mi cabeza da vueltas buscando una salida.

Corre, alza el vuelo.
Grita, puedes hacerlo.
Vuela como un ave que cae del nido.
Sonríe, lo has conseguido.

Nada se oculta, solo se refugia.
Nada se apaga, solo se acaba el color.
Pero mi mente vaga a la deriva, perdida.
Y mi cabeza da vueltas buscando una salida.

Corre, alza el vuelo.
Grita, puedes hacerlo.
Vuela como un ave que cae del nido.
Sonríe, lo has conseguido.

Nada es imposible, solo es más difícil.
Nada se pierde, solo se olvida.
Nada se acaba, solo es comienzo del final.
Pero mi mente vaga a la deriva, perdida.
Y mi cabeza da vueltas, buscando una salida.

martes, 12 de mayo de 2009

Me llamo Simba - Capítulo 8: Tortura

Llevo más de dos meses buscándola, y sin resultados. La ciudad ya se me hace inmensa. He estado buscando el hospital, pero nada, no lo encuentro. Ya no me quedan fuerzas, tengo sed y hambre, mucha hambre. Ya nadie me da de comer y, si encuentro una fuente, es que tengo mucha suerte. No recuerdo lo que es la carne. Esto es un infierno... No se que hacer, llevo vagando muchísimo tiempo, y nadie me ayuda. Cuando veo a una madre con su hijo, lo primero que dicen es:
- ¡Cuidado, hijo! No te acerques a ese perro, que debe de tener muchas pulgas. No lo toques, ¿me oíste?

Y así una y otra vez. ¡Hasta me doy asco a mi mismo! Todos los días me hago la misma pregunta: ¿por que he tenido que nacer, si nadie me quería? Y nunca encuentro respuesta...
Ahora, lo único que puedo hacer es seguir vagando, sin rumbo. A ver, si por casualidad, encuentro un rastro que me lleve hasta ella. ¡Ya no recuerdo ni su cara! Lo único que consigo recordar es su perfume. Un dulce aroma que olía a rosas, dulces rosas. Solo necesito una brisa de aire que me lleve hasta ella. Mientras tanto, seguiré buscando.

miércoles, 6 de mayo de 2009

Encontré un calcetín


Encontré un calcetín, y cuando digo uno es uno, no dos. Estaba solo sin su compañero. Desconozco de que pie era, porque, según mi última información, aún no salieron calcetines específicos para pie izquierdo y derecho. Lo dicho, estaba solo. Como un día sin Sol. Como una noche sin Luna. Como un acuario sin peces (que es como se va a quedar el mío dentro de poco si no lo limpiamos ya, que parece una selva tropical). Como un marco sin foto (bueno, exceptuando los digitales, porque para los negados de la tecnología puede que se quede la pantalla en negro). Como una máscara sin cara. Y como muchas cosas más. Solo el pobre calcetín. ¿Alguien tiene el otro?

lunes, 4 de mayo de 2009

La guarida del gato


Era muy duro pensar en la muerte. Y atado de pies y manos sin poder moverse comencé a cavilar sobre estos últimos meses. Que podía haber fallado… que podía haber salido mal… Mientras, esa cosa caminaba hacia mí, un escalofrío recorrió mi cuerpo. Mi hora había llegado, y esta vez no podía hacer nada para evitarlo. Él estaba cada vez más cerca… Solo podía cerrar los ojos, y dejarme ir...

viernes, 1 de mayo de 2009

Me llamo Simba - Capítulo 7: El rugido de una moto

En la foto, Mónica. La fugitiva.

Era un día normal, de primavera. El polen se me metía en los ojos y era muy molesto. Era un jueves, y normalmente Bella siempre viene a verme por la tarde. Ojalá que se decida a llevarme con ella...
Por la tarde, hacía mucho calor. Miraba al cielo y no había ni una sola nube. Estuve aburrido mucho tiempo, esperando a que Bella llegara con los palitos de cordero que tanto me gustaban.


Se estaba acabando la tarde, ya estábamos en el crepúsculo, cuando una sombra apareció delante de mí. Si, era ella. ¡Por fin había llegado! La espera terminó. Me cogió una pata y me dijo:


- Pronto estaremos juntos, aguanta un poco más.


En ese instante, el rugido de una moto sonaba a lo lejos. Después, todo ocurrió muy deprisa: el señor que iba subido en la moto agarró el bolso de Bella y siguió corriendo con él en la mano, pero Bella no lo soltaba. Me levanté lo más rápido que pude y les seguí corriendo sin parar. De pronto, una sirena de policía cruzaba la calle para perseguirle. Y, en ese momento, Bella soltó su bolso y se rindió. Fui junto a ella corriendo. La pobre estaba herida, muy herida. Tenía golpes en la cara y los pantalones estaban rotos de rozarse contra el suelo. Ladré tanto como pude y, por suerte, un anciano salió de su casa para auxiliarnos.


Lo siguiente que recuerdo es que llegó una ambulancia y no me dejaron subir en ella. Así que me quedé otra vez en mi caja de cartón llorando y esperando a que Bella venga sana y salva a por mí...


... Pero llevo esperando más de dos meses.

miércoles, 22 de abril de 2009

El juego del escondite


Llevo ya varios días (por no decir muchos) sin inspiración. Y hace un par de días, por fin, la encontré. La encontré en un objeto con forma de ocho y con un palo ancho que lo atraviesa, justo, por el medio. Ese palo tiene seis cuerdas. Y al tocarlas, me vienen a la cabeza millones de canciones que canté, que canto y que cantaré. Todas ellas me inspiran. Estas semanas sin inspiración han sido como el juego del escondite: yo buscaba la inspiración y parecía que ella se alejaba, más y más de mí. Pero al final, este juego lo he ganado yo. Después de semanas y semanas he vuelto a escribir canciones, a crear poemas, a cantar... Todo ello, también gracias al violín que ahora, después de una mala racha, estoy mejor que nunca. Por fin, las musas no han pasao de mi.
Ahora puedo decir..: ¡Te pillé!

sábado, 11 de abril de 2009

O mundo dos adultos: As excursións en familia

Bos días. Benvidos un día máis a "O mundo dos adultos". Hoxe falaremos sobre as excursións en familia. Eses festivos nos que todo está pechado e que non se sabe que facer...
O estres comeza cando todo o mundo está case preparado para saír da casa e a nai comeza a dicir:
- Xa está todo preparado?! Seguro?! Pois anda, imos que xa e tarde! Como?! Que aínda no puxeches os zapatos?! E eu aquí estresada para nada?! Pon os zapatos e a calar! E ti?! Sae do ordenador agora mesos! XA!
Despois dos entrantes de estres, comeza a viaxe. Normalmente, a viaxe non é so da familia. Normalmente vén alguén de fóra: tío, tía... E, cando están todos para saír, danse conta de que falta "esa persoa":
- Xa está! Coma sempre, a tardar! Seguro que parou por algún lado! Xa o estou vendo..!
Cando chega o/a que falta, comeza a viaxe no coche. Agora comeza a mellor parte.
- Están os cintos abrochados?- di o condutor-. Pois nada, imos!
Os primeiros minutos do viaxe fálase de moitas cousas. Pero, despois, comézase a falar sobre a velocidade..:
- Hei, ti non vas moi rápido?- pregunta o copiloto.
- Non, muller. Non te preocupes. Imos pola autopista!- contéstalle o condutor.
- Xa, pero na autopista pódese ir ata os 120k/m, pero ti vas a 127!
- E que máis da? Sempre se pode pasar un pouco máis do debido.
- E logo as multas? Quen as paga?
E namentres, os de atrás a rir. E así ata quen sabe cando...
Cando se chega ó lugar previsto, todo é feliz. Fotos por aquí, fotos por alá... E falando das fotos...
Neste caso, o fotógrafo é o neno máis pequeno do grupo. Os maiores posan para a fotografía durante aproximadamente... 5 minutos. Aquí comeza o diálogo:
- Veña, un sorriso!- berra o fotógrafo.
- Pataca!- corean os fotografados.
- Un segundiño... que teño que quitar o flash...
- Veña, apura.
- Xa está. Ah!, teño que deixar pasar a esas persoas.
- Xa temos o sorriso conxelado!
E así ata que se saca unha boa foto...
A viaxe de volta e, na maioría das veces, en silenzo.
Nenos e nenas de Galicia, durmide coa mente tranquila porque o mundo dos adultos é así.

miércoles, 8 de abril de 2009

Chosco

TU LADO BUENO...

Llevo más de una semana sin verte, y ya te hecho de menos. ¿Dónde andarás? Yo estoy aquí, esperando a ver si pudo poder verte un poco y jugar. También te he comprado palitos de esos que te gustan a ti, si, de cordero. ¡Pero no nos abras los bolsos! Si es que... ¡no se te puede dejar solo! Pero eres muy bueno. Y te encariñaste con nosotros muy rápido. Necesitabas mucho cariño, ¿verdad? A ver si cuando te vuelva a ver me devuelves la inspiración. ¡Que te pillé! Se que me la coges para que vaya a verte muy pronto, pero no te preocupes, ¡volveré!

domingo, 29 de marzo de 2009

Me llamo Simba - Capítulo 6: Bella



Parece que fue ayer cuando me dejaron, y ya llevo siete años vagabundeando. Es muy triste. Pero creo que a lo mejor podría volver a querer a alguien, porque, el otro día, una chica se acercó a mí y me dio un buen filete. Ahora viene dos o tres veces a la semana a darme de comer. Y me da caricias, besos... Me cae muy bien. Lo que no entiendo es porque no me lleva a su casa. A lo mejor no tiene tiempo, o... que se yo.

Me encanta que venga a verme. A veces, incluso me trae una mantita. Es que vivo en una caja de cartón y hace mucho frío. Sobretodo ahora que estamos en invierno. El otro día nevó aquí. Y por poco me congelo. Nunca he tenido tanto frío.

La chica que me viene a ver se llama Bella (pero se pronuncia Bela), supongo que será de Isabela. Es muy guapa y muy buena. Espero que algún día quiera llevarme a su casa y poder pasar juntos las Navidades, que ya están muy cerca. Ojalá.
...

¡Anda! ¡Mira! ¡Una estrella fugaz! ¡Al fin! ¿Mi deseo se podrá hacer realidad?

sábado, 28 de marzo de 2009

Ritmos do Brasil


Canta, canta minha gente
Deija a tristeza pra-la
Canta forte, canta alto
que a vida vai mellorar.
Agora que nos juntamos
imos todos cantar
as muinheiras e as xotas
e todo o mundo a danzar.

sábado, 21 de marzo de 2009

Primavera, o espectáculo da natureza

Hoxe é 21 de marzo de 2009, comeza a primavera. Creo que é a única vez na miá vida (que eu recorde) que hai unhas flores tan bonitas...


As flores vístense de distintas cores


Neste caso, o "macro" foime moi útil...





"Quise cortar la flor, más bella del rosal..."



viernes, 20 de marzo de 2009

22

22, Los dos patitos. Un número mágico en mi vida. Y 22 nos hemos reunido para celebrar el cumpleaños de una persona. Nunca me olvidaré de la cara que se lo quedó cuando nos vio a todos juntos esperándola.. Y bueno, ¡que regalos! Este año se lucieron todos. Pero, para mi, por encima de tantos regalos estuvo el estar juntos. Y ahora, por fin, me podré acordar de este 19 de marzo de 2009 durante el resto de mi vida. Las 21 personas que mas quiero en este mundo estaban juntas, si. Y espero que esto se vuelva a repetir y que volvamos a vernos todos.

Hay días inolvidables...

jueves, 19 de marzo de 2009

Excusas

Como hoja en el agua,
como papel en el viento.
Como lágrima caída
en mar abierto.

Son simples excusas
para vernos las caras un día más.
Son simples excusas
para comer juntos y cantar.

Un beso de bienvenida,
un abrazo de despedida.
Una lagrima caída
por tu cara fría.

Te mantienes entero,
pero por dentro lloras sin cesar.
Te mantienes entero,
pero por dentro deseas que dure un poco más.

Son simples excusas
para vernos las caras un día más.
Son simples excusas
para comer juntos y cantar.

Mírate bien, y verás.
Mírate bien, y comprenderás
que un par de oportunidades nos brinda la vida,
y hay que aprovecharlas en buena compañía.

Sin más dilación,
juntar las copas.
Sin más dilación,
que corra el ron.

martes, 17 de marzo de 2009

sin título


Me siento delante del ordenador, y veo que anda un poco lento. Esta vez no ha sido culpa mia, lo juro. Tengo algo preparado para escribir, pero me lo reservaré para el jueves, puesto que es un día especial. Si, es el día del padre, pero también el día del cumpleaños de mi hermana, que lleva diciendo media vida que se va a hacer un blog. Se llama "Excusas". Y creo que más de uno de mis lectores diarios sabrán de que hablo.


Llevo una semana un tanto ajetreada, con muchos exámenes. Pero por fin, llegó el momento de dejar de lado mi mochila y su interior y centrarme en descansar. A parte voy a disfrutar de buena compañía. Y no voy a necesitar para nada los libros de texto. ¡Solo quiero leer un libro de verdad! Quiero olvidarme de los romanos, los griegos, los persas, las ecuaciones, los staccatissimos... Pero lo bueno es que he superado estos siete exámenes con nota. Y tanto esfuerzo ha valido la pena.


Me senté en el ordenador con la idea de escribir algo bonito, pero ya véis, nada. Mi día a día está aquí. A lo mejor ya os canso un poco. Si puedo, al final del día, os pongo la siguiente parte de "O mundo dos adultos". Así nos reímos todos un poco.




Me fui...

domingo, 15 de marzo de 2009

Open the handbag, please

Si es que yo ya lo sabía. Mi perro es el más listo. ¡Y eso que le falta un ojo! Si llega a tener dos lo llevo a Harvard... Le encantan los palitos de cordero. Muy listo, si. Y muy mimoso también. Me dio muchísima pena cuando lo dejamos y nos vino a la puerta a despedirse de nosotros. Pobre. Pero lo bueno es que ahora los padrinos/madrinas los pueden llevar durante el fin de semana a su casa. ¡Que alegría! Y a la playa... Ahora que viene el buen tiempo hacemos un picnic y nos los llevamos. Tanto a Ela como a Chosco. A ver si pasa pronto esta semana y puedo ir otra vez con Candela y su coche nuevo a ver a nuestros perros. Os dejo con el vídeo.

viernes, 6 de marzo de 2009

Ser humano, ser superior.


¿Qué tiene que hacer un oso para vivir? ¡Ser oso!
¿Qué tiene que hacer un lobo para vivir? ¡Ser lobo!
¿Qué tiene que hacer un gusano para vivir? ¡Ser gusano!
¿Qué tiene que hacer el hombre para vivir? Ser albañil, carpintero, profesor...
¿Por qué nos tendría que tocar justo a nosotros el estúpido papel de ser superior?


MAFALDA (QUINO)

domingo, 1 de marzo de 2009

Mougli, se va


Hoy es 1 de marzo. Un nuevo mes empieza. Y yo, con un nuevo perro. Se va Mougli, el martes. Debe de ser que yo les traigo suerte. Primero Arsenio, ahora Mougli... a ver. Ahora voy a apadrinar a Chosquiño. Le falta un ojo al pobre. Un superviviente. Y muy listo. Y tiene su encanto. Y es muy bonito. Bueno, me queda la cosa de Mougli y de Arsenio. Pero no me puedo permitir ser egoísta. Si se los llevan, mucho mejor.
Respecto al nombre de Chosco, que le falta un ojo, se lo puedo cambiar. Yo pensaba en el nombre de algún pirata. Por ejemplo, Garfio. Pero Garfio era malo y Chosquiño es muy bueno. Se admiten sugerencias para el nombre. Adios Arsenio. Adios Mougli. Hola Chosquiño.

sábado, 28 de febrero de 2009

Me llamo Simba - Capítulo 5: Reflexión



Como ya os dije, tengo siete años y hace seis que no veo a mis antiguos dueños. Que no sé si llamarlos dueños, porque una persona que te quiera de verdad no te dejaría tirado como a una bolsa de basura. No sé si Emma me estará buscando, o si ya me dejó de buscar. Pero, de todas formas, puedo permitirme odiarles. Es muy injusto. Y yo odio las injusticias. Pero, ¿cómo se puede ser tan mala persona como para dejarnos tirados así como así? Es muy triste...


Durante los 3 primeros años después de abandonarme, pensaba que era mi culpa, y sólo mi culpa. Pero ahora creo que yo no hice nada. Porque me porté muy bien con ellos. Incluso un día que vino un ladrón a mi antigua casa, les defendí. Si os soy sincero creo que nunca me quisieron. Creo que yo solo fui como una venda para tapar la herida que les dejó su antiguo perro. Si, ahora que lo digo, si. Sólo fui eso. Y una vez curada la herida, ya se puede quitar la venda. De un tirón, un tanto doloroso, pero de un tirón.


Me he planteado buscar alguien que me quiera, pero no se si estaré preparado para volver a querer a alguien. Y lo peor: no quiero volver a sufrir.

As fotos son de Os Palleiros. Fai click aquí para ir á web e apadrinar o adoptar un can que necesita o teu cariño e afecto.

O mundo dos adultos - Comidas familiares

Benvidos de novo a "O mundo dos adultos". Hoxe falaremos das comidas familiares. Para comezar, están os típicos tardóns. E, namentres eles non veñen, o resto da familia xa comeza a criticar: "E mira que lles dixen que viñesen pronto!... E, ó final, a esperar!". Cando xa chegan, despois dos bicos, a avoa anuncia: "Veña! Todo o mundo á mesa!". E se alguén se retrasa en sentarse, a avoa xa se altera e grita: "Pero ti que fas! Queres sentarte na mesa!". Cando está todo o mundo na mesa comendo comeza o tema do viño. Alí participa o avó: "Puf, que viño máis malo". E todo o mundo a critica-lo viño. Salvo os nenos, que beben auga. Á hora do postre comezan as críticas sobre a comida: que se está sosa, que se está salada, que se sempre se fai isto, que se... Eu que sei!
Agora entramos nos temas de conversación durante a comida. O neno ó que lle encanta facer cousas e ter plans de futuro, comeza a falar sobre o que se vai facer ó día seguinte. Cando a súa nai ou pai e a veces tamén algunha tía ou tío, se está incluído neses plans, di: "Non me programes!". E incluso, ás veces, a coro.
Pero así é o mundo dos adultos. Nenos e nenas de Galicia, durmide coa mente tranquila, pois o mundo dos adultos é así.

martes, 24 de febrero de 2009

O mundo dos adultos - Política en época electoral

Boas tardes, benvidos un día máis a "O mundo dos adultos". Hoxe falaremos sobre a política en época electoral. A pesar do que diga Condado, eu noto (e moito) que nas comidas cando se está en silenzo o único de que se fala é de política. Falacalada , diremos. E, despois de pensar, o pai da casa di: ¿Votamos ó BNG? Ou tamén podemos votar ó "pesoe". ¿E ó PP? Non nos esquezamos de Esquerda Unida... E así toda a comida. Un verdadeiro tostón. E os nenos, namentres a sufrir. A veces entre os nenos da casa crúzanse as miradas de aburrimento. E, como non, seguidas de risas. No almorzo é ben distinto. Despois de levantarse, ninguén está para falar de política. Coas "legañas" pegadas nos ollos e coa tosta na man, calquera se pon a falar das eleccións. Ó menos uns minutos de tranquilidade para os cativos da casa. E cando chega a cea... Iso si que é o peor! Alí é cando chegan as rifas. Que se a ver se amañan xa a rúa de enfronte da casa, que se a ver si ven un bo alcalde, que se os bancos da praza son moi incómodos, que se isto, que se aquelo... Polo tanto, acábase o día enfadado e falando de política. Nenos e nenas de Galicia, durmide coa mente tranquila, pois o mundo dos adultos é así.

Arsenio, se fue


Y lo adoptaron a la semana de apadrinarlo yo... Mejor para él, no puedo ser egoísta. Ahora tengo que buscarme otro perrito. A ver si consigo que Mougli me haga caso y que pueda pasear con correa. Sería genial, dado que es de lo más bonito. Cuqui ya está apadrinada... A Dumas (un independiente de la vida) lo paseamos cuando quiera... y a Mougli apenas lo puedo tocar. Bueno, Arsenio, me quedan las ganas de haberte conocido. Una lástima. ¿Estarás contento donde estás? Espero que si. Adiós Arsenio, hola Mougli.

miércoles, 18 de febrero de 2009

Marinero


Joven marinero
Que te lanzas a la mar
Con tu fuerza de voluntad
Y tu vieja caña de pescar

¿Qué le dice la gente al pasar?
Mira, ahí está
Un joven aventurero
Un héroe de verdad

Se preguntan que fue de aquel chico
Que en las profundas aguas nadaba
Y que con su vieja caña pescaba
Ricos peces de colores

Con su barco se adentraba en el gran azul
A buscar mil y una aventuras
Con su barco se adentraba en el gran azul
A buscar mil y una locuras

¿Qué le dice la gente al pasar?
Mira, ahí está
Un joven aventurero
Un héroe de verdad

Joven marinero, joven marinero.
Que recuerdos me trae esta canción
Cuando en las profundas aguas
Mi corazón un amigo halló

¿Qué le dice la gente al pasar?
Mira, ahí está
Un joven aventurero
Un héroe de verdad

Y ahora ya pasó el tiempo
En su butaca está
Y ahora ya se acaba el tiempo
Y su copa pronto se romperá